W lipcu i sierpniu stacja TVN24 zaprasza widzów na podróże po kraju. Ekipa programu "Wstajesz i wiesz" w każdą sobotę i niedzielę odwiedzi inną miejscowość. Jak podaje portal wirtualnemedia.pl, na jej trasie znajdą się między innymi Sopot, Wrocław, Kraków, Poznań, Janów Podlaski, Hel, Białowieża i Zegrze.
Reklama
Gospodarzem audycji pozostaje Jarosław Kuźniar. Dziennikarz będzie rozmawiał między innymi z osobami związanym z odwiedzanymi regionami, a cały program w okresie wakacyjnym ma mieć nieco luźniejszy charakter.
Specjalne, wakacyjne wydania "Wstajesz i wiesz" widzowie stacji TVN24 będą mogli oglądać w każdy weekend od 29 czerwca, do 1 września od godziny 7.00 do 11.00.
Komentarze(30)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarszei nie tylko ja
Tak trzymać P.redaktorze !!!
i czy wraca, wiadomo już !?!?!
Dlatego nikt go nie ogląda...
co za sqwysyn, obrzydliwy smiec
na drugiej – zegar nucił.
Mur fal i chmur popękał
w złote okienka:
gwiazdy, lampy.
Lublin nad łąką przysiadł.
Sam był –
i cisza.
Dokoła
pagórów koła,
dymiąca czarnoziemu połać.
Mgły nad sadami czarnemi.
Znad łąki mgły.
Zamknęły się oczy ziemi
powiekami z mgły.
---
We mgle nie słychać kroków, które zbliżają wędrowca ku
miastu rodzinnemu. Ścieżyny polne pęcznieją, nabrzmiewają
w drogi, a te znów rozlewają się szeroko wśród falistych
pól. Szosa się toczy. Zrywający się wiatr szumi w kło-
sach. Północ niedaleko, a jeszcze, ktoś wodę ze studni
ciągnie. Żuraw słychać. Jeszcze wiejsko tu. Jeszcze wiejsko.
Księżyc goni wśród chmur. Mgła rzednie.
Wędrowcze, oto już kręte uliczki starego przedmieścia,
Wieniawy. Dawniej, gdy winnice opinały te wzgórza, nazywano je: Winiawa.
Idąc dziś między cieniami ruder i zapadłych w ziemię
domostw myślisz, wędrowcze, o tym tylko, że miasto
kochane już cię ogarnia i tuli.
---
Ciemniej.
Pagóry, zagaje, podłęża
nie sypią się wiankami na oczy.
Ciemniej.
Z nieb czeluści otwartej na ścieżaj
biegną ciche niedźwiedzie nocy.
Nad ulicami, rzędem,
czarne, kosmate,
będą się tarzać po domach do chwili,
gdy księżyc wybuchnie zza chmur, jak krater,
świat ku światłu przechyli.
Blachy dachów dudnią bębnem.
W dół, w górę, nierówno się kładzie
perłowy lampas:
w prostopadłej gromadzie
przedmieścia lampy.
Przeciw niedźwiedziom to mało!
Gną się, kucają domki, zajazdy, bożnice
pod mroku cichego łapą.
Ach! Trzasnęłyby niskie pułapy!...
... ale już zajaśniało.
Pejzaż: Wieniawa z księżycem.
---
Wędrowcze, masz towarzysza. Księżyc w pełni, srebrny,
daleki pójdzie odtąd za twoimi krokami. Powiedzie cię
do miasta umarłych, gdzie twoi bliscy leżą po głazami
i darnią. Osrebrzy ci stare kamienice w rynku,
widma ukaże w kościele na Zamku, wreszcie znowu cię w pola
wywiedzie przez ulicę Szeroką, przez Kalinowszczyznę
i Czwartek.
To jest księżyc, towarzysz.
Niech sobie poeci mówią: tarcza,
gołąb, srebrny, korab nadziemski. Dla ciebie to jest po
prostu księżyc. Może nawet księżyc z Twardowskim,
może ze świętym Jerzym. Bo przecież świecił taki sam
nad ulicą, gdy matka opowiadała ośmioletniemu: świę-
ty Jerzy tam ze smokiem walczy. Bo przecież to tu było
w tym mieście, do którego wracasz, jak syn marno-
trawny.
Wiatr, znowu wiatr się podrywa. Obaj, on i księżyc, ku
cmentarzowi idą. Do ojców. A wiatr głosy jakieś przynosi
od wieżyc miasta.
---
Zegary, twarze nocy niewesołe,
hasło podają: pół - noc, pół - noc...
Dołem
place konopne, lniane,
ulice – długie mroku czółna,
lamp łańcuchami spętane.
U krańca Lublina czworokąt czarny
Szumem poemat wiatrów skanduje.
Klony, brzeziny, kasztany, tuje
obsiadły wyspę umarłych.
Aleje głuche mamrocą nocą, jak rynny.
Blask blady gwiazdy samotnej opiera się o cień,
o bluszcz, żałobny barwinek,
paprocie.
Krzyże z marmuru, anioły brązowe srogo
stanęły na piersiach trumien.
Pieje kogut
Napisy z bramy cmentarza w pamięci zakarbuj, zatnij:
„Oto teraz w prochu zasnę – z prochu wstanę w dzień ostatni”...
---
Napojony smutkiem, zamyślony i o świecie niewiedzący
idzie wędrowiec miastem. A ono głuche. W głównej ulicy
tu i ówdzie rozmowa spóźnionych przechodniów, tu i ówdzie
brama zamykana trzaśnie.
Kroki jego spadają na kamienny bruk, mechaniczne, nie-
ważne. A przecież idzie wśród dobrze mu znanych mu-
rów. W blasku latarni wzrok zadumanego mógłby odczy-
tywać napisy na sklepach. W tym, narożnym, kupiono
mu trąbkę dziecinną, gdy był maleńki. Przy tamtym
żegnał się z matką i siostrą, wyruszając na front.
A oto i dom, w którym przeżył chwile najłagodniejsze.
Na drugim piętrze okno jest otwarte. Ktoś na pianinie
gra.
A teraz ciemność. To nie księżyc skrył się w obłokach. To
ogarnął cię, wędrowcze, mrok Bramy Krakowskiej.
Zbudź się, zbudź, patrz dookoła! Za chwilę wejdziesz na
rynek.
---
Kamienie, kamienice,
ściany ciemne, pochyłe.
Księżyc po stromym dachu toczy się, jest nisko.
Zaczekaj. Zaczekajmy chwilę –
jak perła
wypadnie w rynku miskę –
miska zabrzęknie.
W płowej nocy,
po kątach nisz głębokich
po bram futrynach i okien
załamany,
bez mocy,
cień fiołkowy uklęknie.
Gwiazdy żółte, które lipcowy żar ściął,
lecą – kurzawą – lecą,
firmament w złote smugi marszczą,
za Trybunałem
na ślepych szybach świecą
cichym wystrzałem.
Noc letnia czeka cierpliwie,
czy księżyc spłynie, zabrzęknie,
czy zejdzie ulicą Grodzką w dół.
On się srebrliwie rozpływa
w rosie porannej, w zapachu ziół.
Jak pięknie!
---
No, do ranka jeszcze daleko, choć w lipcu świty są tak
wczesne. Możesz jeszcze długo tu stać i chłonąć nocne
uroki.
Rynek. Tu dom Acerna, tu kamienica Sobieskich. A ot
i narożnik ze lwami z kamienia. Tu chodziłeś do szkoły. Pamiętasz,
bo jakże by nie pamiętać! Toż to tu właśnie, a nie gdzie in-
dziej przeżyłeś pierwszą chwilę poezji, wieczorem słucha-
jąc starego miasta.
Zamień wspomnienie w wiersz. Same pojęcia: wspom-
nienie i poezja są sobie bardzo bliskie.
---
Oto wiersz:
Niebo odmienia się, choć wieczór nie ścichł,
wiatr jeszcze szepce, nim uśnie.
Niebo fioletem szeleści.
Wiatr – już nie wiatr – uśmiech.
Z ulicy Dominikańskiej śpiew chóru
dziewczęta chwalą Marię.
Z Archidiakońskiej do wtóru
samotnych skrzypiec arie.
Domów muzyczne milczenie
złączone z tęczy łukiem
na czoło kościoła promieniem
opada, jak pukiel.
A teraz ktoś ciszę napiął,
bije w nią pięścią ze spiżu.
Dzwon wieczorny
mocą metalu kapiąc
zaczyna grać pod kościelnym krzyżem:
raz – i dwa – i trzy – – – –
---
Wędrowcze, nic tylko księżyc i domy, wiatr i kościoły,
gwiazdy i doły ulic. Idziesz, idziesz, jeszcze jedną mijasz
bramę, pniesz się w górę zaułkami podzamcza, sta-
jesz przed niskim łukiem. Łuk jest w kratach, a nad
nim błyszczą liktorskie rózgi i topory. Minąłeś kra-
ty, dziedzińce zamkowe, przeszedłeś u stóp baszty
księcia Daniela.
Jesteś w zamkowej kaplicy. Klęknij. Skarbiec to i
serce Lublina, miasta Jagiellońskiego.
---
W kościoła oknie na płask
błysnął wodą stojącą księżyca blask.
W ciemnym wnętrzu jest smuga białawego szkliwa.
Nie wiadomo jak taka barwa się nazywa.
Chodzi, chodzi w ciemnościach
ruchomy światła korytarz,
jakby noc palcem srebrnym wodziła niebieska
po gotyckich łuków smukłości,
po freskach.
Dziecko tak palcem wodzi po książce, gdy czyta...
Tu skały malowane są tronem Dziewicy,
gdzie indziej zaś podwójny Chrystus ciemnolicy
w dwa kielichy odmierza wino.
Święci w pustelni, Mario surowa,
kwiaty kapiące z wnęk, odrzwi, nisz,
archaniele pancerzem jasny – o czym w promieniu śnisz?
Jakie apokalipsy śnią się smokom, orłom?
Żadna trąba nie woła.
Księżyc palce swe cofa w mroku kościoła.
Za szybą migoce Orion.
---
Były czary i dziwy. Minęły, zrobiło się codziennie, powszed-
nio. Tylko ten księżyc...
Chyba czas już na ciebie. Trzeba zejść ulicą Zamkową w
mrok zaułków, potem wynurzyć się z ciemności na ulicy
Szerokiej, która naprawdę jest szeroka. A stąd, przez
uśpione przedmieście, nogi same poniosą cię, nocny
wędrowcze, w daleki świat. Porzuć mury dobrze ci
znane z czasów, gdyś biegał tu za drewnianym kó-
łeczkiem, z czasów, gdy zachwyconymi oczyma patrzyłeś
na tłumne procesje Bożego Ciała, gdy każda noc wigi-
lijna była bardziej srebrna niż w bajkach.
A teraz?
Ludzi tamtych już nie ma, ni czasu tamtego. Ale,
wędrowcze, cień towarzyszy ci, jak zawsze i noc jest
ulana ze srebra poświaty. Opuśćże to miasto z po-
godą w sercu, tak, jak je witałeś.
---
Chorągiewka na dachu śpiewa,
bladej gwiazdy wypełza pająk.
Latarnie w czarnych drzewach,
kołyszących się, mrugają.
Ciepła woń płynie z piekarń,
a cisza z zamkniętych bram.
Gdyby pies na dalekim przedmieściu nie szczekał,
byłbyś – jak nigdy – sam.
Sam, może jeszcze z rzeczułką,
której nie słychać,
choć w taką jasną noc z lazuru
i ona – niebios kochanka –
od zmierzchu aż do ranka
na pewno wzdycha
wśród murów...
---
Dobranoc miasto stare, dobranoc. Drogi białe
wychodzą stąd na północ, zwężają się w ścieżyny, ście-
żyny rozlewają się w drobne strużki steczek. Wędrowiec
jest już tylko ciemnym punkcikiem na jednej z nich.
Zniknął za wzgórzem.
Dobranoc, miasto,
dobranoc...
S